Immer gerade aus. Het onderste uit de kan. Vooraan de rij. Alle dagen succesvol. Mensen die zich ogenschijnlijk makkelijk door het leven voortbewegen. Na een vlekkeloos cum laude VWO gaan zij naar de universiteit. In zes jaar hun Bachelor én Master in the pocket en daarna nog een specialisatie. Ze weten een stageplek te bemachtigen bij een droombedrijf, zo eentje waar er jaarlijks 1 stagiair uit 10.000 gekozen wordt. Dan stromen ze na het behalen van hun titel direct door en met een beetje geluk en timing plus zes pittige sollicitatierondes, worden ze aangenomen. Meteen een prima functie bij een dito bedrijf. Auto van de zaak, startsalaris om van te dromen en interessant, uitdagend werk. Al snel volgt de promotie. En nog één. Ze zijn veruit de jongste van hun afdeling. En privé pakken ze het er gewoon even bij; leuke partner, sociaal druk leven, een strak lijf en een hoop feestjes in de weekenden. Op bepaald moment het serieuze werk – als in trouwen en en paar bloedjes van kinderen op de wereld zetten. Het is allemaal geen enkel probleem bij hen. Iedereen kent ze: succesvolle, jonge, mooie, snelle mensen waarbij alles altijd mee lijkt te zitten. Linkerbaanmensen. Zo noem ik ze maar even. Omdat ze altijd iedereen met een noodgang voorbijvliegen.
Zij hebben nooit een wielklem. Zij staan niet in de hondenpoep. En bij hen regent het zelden wanneer ze van de ene kant naar de andere kant van de stad fietsen. Hun witte broek blijft de hele dag onberispelijk wit en zij lijken van het ene privé feestje naar de andere zakelijke lunch-op-stand te fladderen. Promotie hier, bonus daar. Het zijn van die mensen die motorisch goed zijn, alles handig vangen wat je naar ze gooit en ook nog eens een ster blijken te zijn in presentaties geven, computer issues oplossen, het omzeilen van files en het organiseren van een netwerkborrel. Ze komen altijd goed uit hun woorden. Het zijn mensen die thuis zelfs nog altijd een gevulde koelkast hebben, met gezonde dingen, strak geordend. Geen koelkast met onafgedekte bakjes, aangekoekte etensresten en een ontploft pak vruchtensap. Dit soort mensen zijn duizendpoten, het zijn mensen met aanzien, charisma. Als zij iets gedaan willen, dan lukt dat. Ze regelen het. Meteen. Het zijn mensen die op een vriendelijke manier commando’s geven. Die je iets kunnen vragen op een manier dat je eigenlijk niet kunt weigeren. Iedereen rent voor ze.
Hoe word ik ook een linkerbaanmens? Ik ben al blij wanneer sok rechts en sok links van die dag matchen, allebei schoon zijn, en niet binnenstebuiten zitten. Wanneer ik veilig, niet al te veel zwetend, op tijd en enigszins goed gehumeurd op mijn werk verschijn. Wanneer ik de hele dag geen domme dingen zeg of blunders maak. Ik produceer to-do-lijsten en planningen als een malle om ook in de buurt te komen van zo’n succesvol iemand. Zo iemand die alles heeft geregeld en iedereen twee stappen voor is. Maar ondanks mijn pogingen: ik kom niet eens in de buurt.
Het lijkt nu misschien alsof ik heel erg jaloers ben. Op deze linkerbaanmensen. Dat is niet zo. Ze intrigreren me vooral. Het fenomeen linkerbaanmens fascineert me. Hoe doén ze het? Wat is hun geheim? Hebben zij stiekem meer uren in een dag? Of geen slaap nodig? Zijn deze mensen van jongs af aan voorgeprogrammeerd door hun even succesvolle ouders? Zit het in de genen? Zijn ze ontzettend slim, of hebben we hier stiekem te maken met door de overheid ingezette robotmensen, om de rest – het stelletje ongeregeld – scherp te houden?
Wie het weet mag me mailen.
Bovenste foto: Nadine Shaabana via Unsplash
Onderste foto: Andrey Larin via Unsplash
Tekst: Aukje Wouters