Je denkt dat het jou niet overkomt. Maar vroeg of laat krijgen we ermee te maken: een quarantaine of thuisisolatie tijd. Omekot. Van ietwat lacherig de testuitslag (positief) bekijken (de Mr. voelde zich toen niet echt slecht) tot erachter komen dat het toch wel een serieus ding is, zo’n periode van eenzame opsluiting in eigen huis. Full story, lees dan door.
Man-flu
Mijn vriend, beter bekend als De Mister, voelde zich niet helemaal top. Beetje koortsig, beetje hoofdpijn, beetje moe en ‘een kop alsof ik een kater heb’. Jaja, dacht ik. Gewoon man-flu. Te veel en te hard gewerkt zonder enige vorm van vakantie of een lang weekend vrij. Vanaf begin januari tot nu zijn we allebei meer dan full-time aan het werk en is het bij allebei behoorlijk druk en hectisch. Die periode is op zich maar 3,5 maand en toch: we zijn toe aan vakantie. Dus, man-flu, dacht ik. Algehele aanstelleritus. Hij deed toch maar een testje, gewoon, voor de zekerheid. Nooit had ik verwacht dat die test positief zou zijn. Omekot! Mijn man heeft Corona!
In quarantaine
Dus, hup in quarantaine. De Mr. voelde zich eerst niet zo slecht (we slobberden zelfs nog een fles Barbaresco leeg), maar al snel kreeg hij last van een intense spierpijn. Zo erg, dat hij zich gewoon geen houding wist te vinden om lekker te liggen. Vet zielig, want normaal gesproken is deze zelfde Mr. de grootste luilak ter wereld en kan hij overal en altijd chillen slash slapen. Nu niet. Ook had hij stevig bonkende hoofdpijnen en had hij het voortdurend koud, terwijl hij warm aanvoelde. Shit. Gelukkig hoestte hij niet, geen neusverkoudheid en niet kortademig. Ik ben zo blij dat hem een IC-opname bespaard is gebleven.
Helaas, niet samen met popcorn op de bank
Ook ik moest een test. Ik woonde immers samen met Een Corona Ganger en sliep tijdens zijn eerste milde griepverschijnselen met hem in één bed. Maar ik voelde me niet slecht. Toch maar testen: negatief. We werden allebei gebeld door de GGD dat we echt afstand moesten houden. De Mr. moest eigenlijk in z’n up in de slaapkamer blijven. Ik mocht eten en drinken voor de deur neerzetten maar de vuile vaat moest hij zelf afwassen. Na een toilet- of badkamer bezoek moest alles gereinigd worden. Virusdeeltjes: je grootste vijand. We mochten absoluut niet in één ruimte met elkaar. Je zou om minder bang kunnen worden. Ik vond het vooral vet jammer, had stiekem gehoopt op een soort geheime spijbel vakantie samen thuis. Popcorn. Nootjes. Wijn. Boeken lezen en series kijken. Maar zo werkt het niet.
Binnen blijven
Dus, ik slaap al twee nachten op de bank. Zelfs met mijn 1 meter 64 is zo’n tweezitter best klein, kan ik je vertellen. De Mr., die gelukkig niet echt zieker is geworden, mag van mij overdag wel in de woonkamer komen, maar we houden goed afstand (voor zover mogelijk in een Amsterdams appartement) en de ramen staan wagenwijd open (brrr). Is het niet onverantwoord toch in één ruimte te zijn? Misschien. Maar als hij écht een Super Spreader zou zijn geweest was ik allang besmet geweest. Bovendien vind ik het zielig hem echt permanent op te sluiten. Boodschappen worden besteld en ik moet eraan geloven dat mijn wandeltjes en outside sport sessies even een droom in plaats van werkelijkheid zijn. Het feit dat wij een balkon op het Noorden hebben en dat bij zon deze dus overal behalve op ons terrasje schijnt, helpt ook niet echt mee. Wat een ellende. Afijn.
Nog even volhouden. Zaterdag weer een test. Is deze negatief (wat ik wel verwacht als de 1e ook negatief was terwijl ik toen nog lepeltje-lepeltje lag met De Bron der Besmetting) mag ik weer naar buiten. De Mr. knapt alweer op dus het komt wel goed met ons.
Maar Holy Moly, nu ben ik nog meer toe aan een break.
Beeld Covid Kissing: Daniel Taljord via Unsplash
Beeld Covid Virus deeltje: Fusion Medical Animation via Unsplash
Tekst: Aukje Wouters
