Die tentoonstelling die je graag wilde bezoeken. Een leuk, maar ingewikkeld recept dat je uitknipte in februari en inmiddels vergeeld op het prikbord in de keuken hangt. Dat ene boek dat al een poos op je nachtkastje ligt, de boekenlegger op pagina 11. Die (naar horen zeggen) goede documentaire op Netflix die je al maanden wilt gaan zien. Een stapeltje uitgescheurde afbeeldingen uit tijdschriften ergens in een la, die je wilt gebruiken om zelf creatieve ansichtkaarten mee te maken. En je cursus waar je nu écht de laatste hoofdstukken van door moet nemen voor je examen kunt doen. Allemaal zaken die tijdrovend zijn. Ook leuk, leerzaam, inspirerend, maar o zo tijdrovend. Het zijn ook allemaal zaken die geen top-prioriteit hebben. Die niet persé op je to do lijstje hoeven te staan. Het zijn zaken die je makkelijk voor je uit kunt schuiven. En dat doe je dan dus ook.
Deze week was ik ziek. Compleet gevloerd heb ik 2 dagen liggen rillen, zweten en ijlen met 40 graden koorts. Wat overkwam mij nu? Ik als kerngezonde vis, knock-out in bed? Nierbekkenontsteking. Dat overkwam mij nu. Nadat de antibiotica haar werk begon te doen, de koorts een beetje zakte, ik weer ‘mens’ in plaats van ‘hoopje ellende’ werd en ik weer schuifelend door het huis kon, wilde ik eigenlijk weer meteen beginnen met het inplannen van mijn werk. Maar mijn dokter gooide roet in het eten. Verplicht een week rust. Mijn lichaam moést herstellen van de hoge koorts, en mijn nieren waren nog ontstoken. Weliswaar wát beter, nog niet helemaal. Om haar woorden kracht bij te zetten, duwde ze even venijnig in mijn zij, daar waar je nieren zitten. Ik ging net niet tegen het plafond. Ja, die nieren waren – op z’n zachtst uitgedrukt – nog wat gevoelig. Ik moest eraan geloven. Naar deze kundige, maar strenge arts luisteren. Ik mocht nog geen enkele vorm van verplichtingen, druk of stress ervaren. Ik hoefde van haar niet verplicht op bed te liggen, mocht zelfs naar buiten, iets leuks doen. Maar wel alles op standje relaxt.
En dan heb je dus opeens zeeën van tijd. Een lege agenda. Geen afspraken. Niets. Tijd voor dat ingewikkelde recept aan het prikbord. Voor je boek op je nachtkastje. Voor dat creatieve plan met die ansichtkaarten. En je cursus. Ik zou er normaal een gat van in de lucht springen; drie héle dagen afspraak en plan-vrij. Maar nu voelde het verkeerd. En niet fijn. Ik had totaal geen zin in dat boek. Of die tentoonstelling. En die ansichtkaarten leken me ineens maar kinderachtig. Ik wilde gewoon weer aan het werk. Mijn collega’s, vrienden en familie stuurden me massaal lieve berichtjes. En ik wilde er nu weer gewoon bij horen.
Verplicht vrij voelt niet als vrij. Verplicht vrij is gewoon niet leuk. Het is gek hoe ons mensenbrein werkt. Dat we vrij zijn gevoelsmatig blijkbaar eerst verdiend moeten hebben. Ik heb er het beste van gemaakt hoor, en er is heel goed voor me gezorgd (lees: ik ben buitensporig verwend – dat was dan wél weer leuk). Maar verder dan die documentaire op Netflix ben ik niet gekomen. Dan toch liever maar weer eeuwig tijd te kort komen, van hot naar her rennen, dat recept verder laten vergelen aan het prikbord en het boek op mijn nachtkastje: dat ligt er volgende maand ook nog wel.
Bovenste foto: Rachael Gorjestanibottom via Unsplash
Onderste foto: Elizabeth Lies via Unsplash
Tekst:
Aukje Wouters
