Er bestaat een wereld die Tinder heet. Een wereld waar ik helemaal niets vanaf weet. In bijna vijf jaar tijd – Tinder werd op 12 september 2012 gelanceerd – heeft deze geosociale datingsapplicatie wat losgemaakt. Van ad hoc seksdates naar serieuze liefdesrelaties waar getrouwde stellen met hun schattige baby’s uit komen rollen. En alles wat ertussenin zit. Het is dus best een mooi medium, als je er neutraal naar kijkt. Het heeft veel mensen blij gemaakt, en doet dat nog steeds. Want met 10 miljoen matches per dag is Tinder uitgegroeid tot een ondenkbare pion in het land der vrijgezellen. Waar je vroeger tijdens het uitgaan hoopte om spontaan iemand te ontmoeten waarmee het klikte, hopen velen nu op een Tinder match, om het weekend goed mee te beginnen. De meeste Tinder gebruikers zijn tussen de 25 en 34 jaar oud. Een soignant detail is dat 30% van de Tinderaars al getrouwd is, of heeft een vaste relatie heeft.

Niets voor mij

Collega’s vroegen me onlangs tijdens een after work borrel wanneer ik nu ook eens een Tinder account aanmaak. Alleen al omdat hen dat lachen lijkt, met die toch al Bridget Jones-achtige blunders van mij. Dan zouden ze mooi mee kunnen smullen, van foute profielfoto’s en dito persoonsbeschrijvingen, of nog leuker: lachen om mijn eventueel date-leed. Toch moet ik deze lollige collega’s teleurstellen, want mij breekt het zweet al uit bij de gedachte om met iemand af te spreken die ik helemaal niet ken. Bovendien, hoe weet ik aan de hand van een foto of ik iemand wel of niet leuk vind? Het gaat toch om chemie? Om karakter, om geur, om een klik? Meer dan ooit besef ik me dat ik saai, ouderwets, preuts, romantisch of al het eerdergenoemde tegelijk ben. En dat het moderne medium dat Tinder heet niet bij me past. Ik snap het simpelweg niet.

Locatie + vleeskeuring = match  

Nieuwsgierig ben ik wel, want hoe gaat dat Tinderen (is het al een officieel werkwoord?) nu precies in z’n werk? Dat je profielfoto’s naar links (geen interesse) of naar rechts (interesse) moet swipen en je hiermee de vleeskeuring doet, is me duidelijk. Dat je vervolgens, mits de door jou goedgekeurde persoon jou ook naar rechts swipet, digitale Tinder-gesprekken kunt beginnen begrijp ik ook nog. Maar hoe dan verder? Waar chat je over? Met iemand die je helemaal niet kent? Hoe begin je zo’n gesprek? Met een ‘Wat is je lievelingseten’ of een ‘Wat voor werk doe je’, of een ‘Wil je ooit kinderen of niet?’. Ik heb dus geen idee hoe zoiets dan gaat. Het lijkt me zo ongemakkelijk. En waarom kies je überhaupt voor Tinder, en niet voor de meer classy sites als Lexa of Parship? Kijk, ik denk dat ik stiekem het antwoord op die vraag wel weet. Tinder is seks. Bij Lexa of Parship ben je in eerste plaats uit op een serieuze relatie. Bij Tinder kun je zien wie er jouw buurt is, en wie niet. Oftewel: de schifting wordt deels al voor je bepaald op basis van locatie. Praktisch, maar bovenal ook een beetje gênant en triest. Of ben ik nu preuts? En stel: je komt een familielid tegen op Tinder, of nog erger: je werkgever? Ik snap het gewoon niet.

Even van bil

Ik vind het dus een gênant idee, dat wanneer je een beetje last van jeuk hebt, je op Tinder gaat kijken wie er bij je in de buurt is. Hoe dat aanbod er dan uitziet, en dat je vervolgens de beste selecteert. Dat je met deze uitverkorene over en weer chat (en ongetwijfeld onzinnige informatie uitwisselt), om er vervolgens dan misschien mee af te spreken. En dan niet met de intentie om een potje te gaan dammen. Hoe gaat zo’n eerste ontmoeting dan? Ga je uit eten, een drankje drinken, naar een voorstelling, of boeken de meeste gewoon meteen een hotelkamer? Is het een goedkoper alternatief voor escort: escort voor amateurs zegmaar. Mij rest nog altijd de vraag: Hoé dan? 

Net als in de film

Waar is de mooie tijd gebleven dat je na wat steelse blikken en onhandige gesprekken eindelijk werd uitgevraagd, je blozend ja stamelde en dat hij (of zij) je op kwam halen, en je na een gezellig etentje of romantische strandwandeling weer netjes thuisbracht – al dan niet met kus?
Ik ben een klassiek, of eigenlijk zelfs tikkeltje ouderwets meisje. Zeker wanneer het op afspraakjes aankomt. Ik wil het net als in de film. En anders gewoon maar niet. En al zéker niet via Tinder.

PS – Mocht mijn mening in de toekomst veranderen omdat ik dreig een wanhopige oude vrijster te worden, dan zal ik er eerlijk over zijn. En mijn Tinder ervaringen met je delen. Al dan niet onder een pseudoniem. Beloofd.

Update september 2019: Madame ging overstag en heeft een poosje Inner Circle (een soort Tinder) geprobeerd. Iets met verveeld raken en het ontbreken van ruggengraat. Lees hier wat het gevolg was van mijn kortstondige datingsapp avonturen.

Bovenste foto: Christopher Sardegna via Unsplash
Onderste foto: Aleksandra Mazur via Unsplash
Tekst: Aukje Wouters