Sinds een jaar of anderhalf ben ik vrijgezel. Na een lange relatie met veel pieken maar aan het eind het welbekende diepe dal, was ik weer alleen. Ik verhuisde terug van het mooiste land ter wereld (Zuid-Afrika) naar Amsterdam, vond al snel leuk werk en ever since ben ik een beetje blijven hangen. En eigelijk ben ik heel happy. Gezellige vrienden, leuk uitdagend werk, kilometers aan wielren-paden, een stevig vangnet van lieve ouders en broers, altijd bezig met van alles, nooit verveeld of zielig, maar dus nog steeds wel single. Heel lang heb ik nauwelijks ge-date, gewoon omdat ik niemand tegenkwam die ik leuk vond, of omdat ik er na een lange relatie nog niet echt voor open stond. En stiekem ook een beetje bang was. Verder heb ik geen Tinder, Happn of ander dubieus date-account. Het past simpelweg niet bij me.
De markt op
Tja, dan toch maar de markt op. Inmiddels heb ik een paar dates en kortstondige flings gehad. Spannend en leuk, ja echt – dat vind ik! Maar wat mij opvalt, is hoe gemakzuchtig de gemiddelde man anno 2018 is. Correctie: de gemiddelde Amsterdamse man. Ik weet dat ik lange tijd door het hebben van een relatie en daarna door het nog niet openstaan voor nieuwe manspersonen in mijn leven uit de running ben geweest, maar what the F is going on out there, in het land der vrijgezellen? Waarom doen Amsterdamse mannen hun best niet meer? Heeft het te maken met het vrouwenoverschot (gemiddeld zijn er in onze hoofdstad 157 alleenstaande dames tegenover maar 100 single mannen), willen Amsterdamse single mannen alleen een netwerk aan potentiële booty calls opbouwen, of zijn deze mannen ‘gewoon’ bizar slechtgemanierd?
Graag of wil niet
Waarom houden ze de deur niet voor je open, komen ze niet met originele ideeën en nemen ze nul initiatief? Laten ze dagen niets van zich horen en doen ze het merendeel van de tijd alsof je niet bestaat? Als je iemand leuk vindt, wil je toch bij het afscheid weten wanneer je elkaar weer ziet? Zonder te claimen of wanhopig over te komen hoor, maar je zult toch op zijn minst na een dag of twee, drie, wat laten horen – refereren aan dat je het leuk vond, en wanneer er een vervolg gepland staat? Ik vind dat meer dan normaal en als een man daar niet zelf spontaan zelf mee komt, dan valt hij voor mij per definitie af. Het argument ‘druk zijn’ is ook zo’n dooddoener. We zijn allemaal druk, het is maar net wat je prioriteit is, en heb je écht helemaal geen ruimte in je agenda om af te spreken – wat ik die altijd werkt en wielrent kan begrijpen – kun je op zijn minst een geïnteresseerd berichtje sturen, desnoods als je ’s ochtends op de plee zit. Dat kost je minder dan een minuut en zo houd je wel een beetje contact.
Wegwezen
Echt girls, alle alarmbellen moeten gaan rinkelen bij het daten van zo’n man. Als hij in het beginstadium, als hij zegmaar nog semi-op-jacht zou moeten zijn, al zo nonchalant doet, hoe moet dat dan na een jaar? En laat staan na tien? Dit soort mannen zijn ras-opportunisten. Leven met de dag en zijn vooral bezig met de belangrijkste persoon ter wereld: zichzelf. Alle kansen grijpen ze, die hen op een presenteerblaadje worden aangereikt, maar verder doen ze geen moeite voor je. Wanneer jij als vrolijk en liefdevol persoon voor zo’n type valt, zul je dat later berouwen. Hij zal het type man zijn die je verjaardag vergeet, je nooit verrast met iets romantisch zoals een picknick, vreemdgaat wanneer je hoogzwanger op de bank zit, smoezen bedenkt als het gaat om koken, een wasje ophangen of verplichte familiebezoeken. En hij is zo iemand die de kids steevast een uur te laat ophaalt van school. Waarom wij vrouwen massaal voor dit slag mansvolk vallen? Omdat ze onbereikbaar zijn. Ze zijn charmant, leuk, gevat en woest aantrekkelijk. We voelen een unieke, verblindende chemie met ze. Maar dat alles alleen als het hén uitkomt. En wij hebben daar met onze hormoonhuishouding dus een zwak voor. Begrijp jij het nog?
Forever young
Voor de lezers die denken dat ik het hier heb over jonkies die in Amsterdam studeren en hun wilde haren nog kwijt moeten raken: nee, daar heb ik het niet over. Ik heb het over mannen van gemiddelde leeftijd, let’s say tussen de 32 en 45 jaar oud. Mannen met een serieuze carrière, een lekker huis en een fijne vriendengroep. Wat mij opvalt is dat de gemiddelde Amsterdamse man zonder relatie in deze leeftijdscategorie totaal geen haast lijkt te hebben met het zoeken, vinden, versieren en behouden van een leuke vrouw. Ze doen maar een beetje, hebben hier en daar een flirt en een telefoon vol met nummers van mooie dames. Ze denken dat ze forever young zijn, en over tien jaar nog steeds aantrekkelijk. Maar ik heb nieuws voor ze: dat beginnende buikje zal groeien en die vervaarlijk naar achter trekkende haarlijn zal de komende jaren alleen nog maar erger worden. Hun guitige kop is met een paar rimpels erbij nog altijd heerlijk, maar zeker niet forever young. Dat is niet erg, maar mochten ze toch ergens in die grijs wordende hersenpan een toekomstbeeld met vrouw en kind hebben, zal het wellicht handig zijn eens te beginnen met serieus worden. Voor ze zichzelf totaal uit de markt hebben geplaatst.
Prinsessengedrag of zelfrespect?
Als ik er dan subtiel iets van zeg, van het feit dat hij de deur voor mijn neus dichtknalt, ik pas na 48 uur antwoord krijg op een simpele vraag via WhatsApp of dat ik het nogal bijzonder vind dat hij nooit met een plan komt en ik – als vrouw – degene ben die uitzoekt waar we gaan eten, welke film er draait, of het weer geschikt is voor een strandwandeling en wat een knusse b&b is in een uithoek van Nederland, om in de zomer samen een weekend de stad te ontsnappen. Als ik daar dan dus iets van zeg, ben ik een diva. En verwend. Ik vind het meer een gevalletje zelfrespect.
Import Amsterdammers
Ze bestaan wel hoor, mannen in Amsterdam die wél weten hoe het moet. Maar bijna altijd zijn dat import-Brabanders of import-andere-delen-van-het-land mannen. Die weten dat ze me toch een draai om de oren kunnen krijgen van hun moeder, zus of beste vriendin, als die te horen krijgen dat ze een meisje laten zwemmen in onzekerheid met belachelijk ad hoc gepruts. Daarnaast zijn deze wel leuke import-Amsterdamse mannen vaak al bezet. Iets met de wet van vraag en aanbod….
Just not that into you
Natuurlijk kan het ook zijn dat de vrijgezelle Amsterdamse man in kwestie just not that into you blijkt te zijn. Jammer, maar niet erg. Prima als hij dat in een vroeg stadium van daten merkt en constateert. Shit happens. Maar wat ik dan dus buitengewoon slappe zakken gedrag vind, is dat hij het niet gewoon zegt? Maar in plaats daarvan opeens angstvallig stil is en gewoon niets meer laat horen. In het kader van: dan is het ook wel duidelijk. Lekker makkelijk, denk ik dan. Zeg het! Gewoon, met de billen bloot: bedanken voor een gezellige tijd en eerlijk aangeven dat het hem niet wordt. Omdat hij simpelweg in zijn hoofd niet met je bezig is als jullie niet bij elkaar zijn. Of omdat hij je lach irritant vindt, je kont te groot, je interesses te saai of dat hij vindt dat jullie op intellectueel niveau teveel van elkaar verschillen. Is dat leuk om te horen? Nee, zeker niet. Is het eerlijk en zal je hem – zeker op termijn – daarom extra waarderen en een sympathieke vent vinden? Ja, zeker wel.
Schrale troost
Maar lieve dames, niet getreurd: keep in mind dat op bepaald moment alle écht leuke vrouwen (including you!) bezet zullen zijn. Ingepikt door een misschien niet zo woeste maar wél attente, interessante, slimme, romantische, originele en fijne man, die ongetwijfeld oorspronkelijk van buiten Amsterdam afkomstig is. Een man die je zó aan je vader voor kunt stellen, die moeite heeft gedaan om jou beter te leren kennen, iemand is met wie je een sterkere band kunt opbouwen. En dat jouw onbereikbare adonis dan alleen overblijft, met zijn veel te jonge dansfeesten en zijn zoveelste studentikoze netflix-afhaalmaaltijd-avond. Keep that in mind, leuke vrouwen van Amsterdam, en wis zijn nummer per direct uit je telefoon. Dat is beter voor ieder zwak moment.
Beeld: Unsplash
Tekst: Aukje Wouters
